Διαβάστε περισσότερα »

Διαβάστε περισσότερα »

Ελευθερία....

Όπως στεκόμαστε εδώ

           και για μια απειροελάχιστη στιγμή

ας γίνουμε ολόκληροι.....

Εδώ που αγγίζουν ιδρωμένες οι παλάμες μας

σ' αυτήν την υγρή καλοκαιρινή νύχτα

    ας μείνουμε για λίγο γυμνοί ως τους καρπούς

            κι ας απολαύσουμε

αυτήν την απέραντη ελευθερία που έχουμε

- την ελευθερίας μιας νύχτας κοινής, απαλλαγμένης από ηδονές

την ελευθερία μας να απλώνουμε τα χέρια μας

χωρίς να εννοούμε τίποτα,

σα να εξετάζουμε πόσο μακρυά μπορούν να μας πάνε οι κλειδώσεις μας...

Όπως στέκομαι εδώ μόνη,

αυτή τη στιγμή που κρατάει όσο το κλείσιμο ενός ματιού,

         ολόκληρη

    σκέφτομαι με άπειρη χαρά 

πόσο είμαι ελεύθερη.

Διαβάστε περισσότερα »

Φρικαντέλα- Playlist 

'Εναρξη των Εκδηλώσεων στο Δημοτικό Σχολείο Άνω Σύρου 

            12 Ιουλίου 2012:

1. Αχαρνής- Διονύσης Σαββόπουλος

2. Γιαουρτοπόταμος- Νίκος Κυπουργός

3. Άνοιξη- Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης- Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

4. Περικοπές Ενός Απόκρυφου Ευαγγελίου- Μουσική: Συνήθεις Ύποπτοι σε ένα κείμενο           του Χόρχε Λούις Μπόρχες

5. Αργιλέ μου γιατί σβήνεις- Στίχοι- Μουσική: Στέλιος Χρυσίνης

6. Επισκέπτες- Μουσική- Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας

7. Λαθροκυνηγοί- Μουσική: Χρίστος Τσιαμούλης, Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης

8. Tarantella del Gargano- παραδοσιακό της περιοχής Πούλια της Ιταλίας

9. Ανδρομέδα- Στίχοι- Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

10. Της Αττάλειας τα Νερά- Παραδοσιακό τραγούδι

11. Το Λέει τ' Αηδόνι- παραδοσιακό τραγούδι της περιοχής της Θράκης

12. The orphan + Φέτο το καλοκαιράκι- Ιρλανδέζικο jig συνδυασμένο με ένα                                    παραδοσιακό τραγούδι της Θράκης

13. Μην Ορκίζεσαι Βρε Ψεύτρα- Μουσική: Δημήτρης Σέμσης- Στίχοι: Γιώργος                            Πετροπουλέας

14. Μενεξέδες και ζουμπούλια- παραδοσιακό τραγούδι των Επτανήσων

15. Πεχλιβάνης- Μουσική- Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

16. Πέτρινο Δέντρο: Μουσική: Φρικαντέλα- Στίχοι: Γιάννης Μπουντέκας

17. Καρσιλαμάς- Ορχηστρικό παραδοσιακό της Μικράς Ασίας

18. Καίγομαι και σιγολειώνω- παραδοσιακό τραγούδι της Ηπείρου, παιγμένο μαζί με το                "Αλησμονώ και χαίρομαι", επίσης παραδοσιακό της ίδιας περιοχής

19. Δεν Έχει Αρχή- Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος- Στίχοι: Βαγγέλης Γκούφας

20. Ερωτικό- Μουσική: Νίκος Ξυδάκης- Ποίηση: Ναπολέων Λαπαθιώτης

21. Υπόγα- Στίχοι- Μουσική: Κώστας Μπέζος

Διαβάστε περισσότερα »

http://city-mag.weebly.com/12/post/2012/05/citymag-interview2.html#.T7O7WyK896U.facebook

Διαβάστε περισσότερα »

Επιστολή του Dave Goldberg προς τους ιδιοκτήτες μουσικών χώρων στο Λος Άντζελες! Σα να ζει εδώ....

Ο μουσικός της Jazz Dave Goldberg έγραψε μια δεικτική και σκοτεινά χιουμοριστική ανοιχτή επιστολή στους ιδιοκτήτες club του Los Angeles:

Τις προάλλες κάποια γυναίκα που είναι ιδιοκτήτρια ενός wine bar είπε ότι της αρέσει πάρα πολύ η μουσική μας και θα της άρεσε να παίξουμε στο χώρο της. Μου είπε ότι πληρώνει 75 δολάρια για τα τρία άτομα. 75 δολάρια κανονικά είναι λίγα λεφτά για ένα άτομο, πόσο μάλλον για όλη τη μπάντα. Αστειευόταν, έτσι; Ε, λοιπόν, όχι, μιλούσε σοβαρά. Αλλά δεν τελειώνει εδώ το θέμα. Μας πληροφόρησε ότι προκειμένου να παίξουμε ήμασταν υποχρεωμένοι να φέρουμε το λιγότερο 25 άτομα. Δεν προσέφερε καν παραπάνω λεφτά, αν όντως φέρναμε 25 άτομα. Θα γελούσα, αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά που κάποιος ιδιοκτήτης κλαμπ (μουσικής σκηνής θα ήταν πιο ακριβές για τα ελληνικά δεδομένα, ή απλά, μαγαζί!) μου έκανε αυτήν την πρόταση. Αλλά υπάρχουν στ' αλήθεια μουσικοί που το κάνουν αυτό; Ναι. Είναι τόσο απεγνωσμένοι που θα έκαναν τα πάντα για να παίξουν.

Αλλά ας σκεφτούμε αυτό το σενάριο για ένα δευτερόλεπτο και ας το αντιστρέψουμε λίγο. Σκεφτείτε να έλεγα στην ιδιοκτήτρια του χώρου ότι έχω μια εξαιρετική μπάντα και θα παίξουμε στο σπίτι μου. Χρειάζομαι κάποιον να παρέχει και να σερβίρει το κρασί όσο παίζουμε. Θα της έλεγα: “Δε μπορώ να πληρώσω πολλά, μόνο 75 δολάρια και πρέπει να φέρεις τουλάχιστον 25 άτομα που είναι πρόθυμα να πληρώσουν 10 δολάρια είσοδο.” Δε θα με κοίταζε σα να είμαι τρελός; “Γιατί να το κάνω αυτό;” θα με ρώταγε. Θα απαντούσα, “γιατί είναι σημαντική διαφήμιση για σένα και το wine bar σου. Οι άνθρωποι θα έβλεπαν πόσο καλά σερβίρεις το κρασί και πόσο καλό κρασί έχεις. Οπότε, θα έρχονταν κάποια στιγμή στο χώρο σου.” “Ναι, αλλά έφερα όλον τον κόσμο εγώ, τους γνωρίζω ήδη”, θα μου απαντούσε. Τότε, ίσως θα μπορούσες να φτιάξεις κάποια επαγγελματικά διαφημιστικά, να τα μοιράσεις και να πείσεις ανθρώπους που δεν σου είναι γνωστοί να έρθουν. “Μα μου δίνεις μόνο 75 δολάρια, πώς θα έχω τα χρήματα να βγάλω και διαφημιστικά;”


Βλέπετε πόσο παράλογο ακούγεται αυτό, αλλά οι μουσικοί το κάνουν όλη την ώρα! Αν δεν το έκαναν, οι ιδιοκτήτες δε θα σκέφτονταν καν να μας το προτείνουν. Οπότε, αυτή η συμφωνία είναι καταπληκτική από τη μεριά των ιδιοκτητών, έτσι δεν είναι; Κερδίζουν μια μπάντα και πελάτες για αυτή τη νύχτα, και είναι υποχρεωμένοι να πληρώσουν ελάχιστα ή καθόλου. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν, όμως, είναι ότι αυτό ΔΕΝ είναι προς το συμφέρον τους. Το να διαχειρίζεσαι ένα εστιατόριο, ένα club, ένα bar, είναι στ' αλήθεια δύσκολο. Υπάρχει μεγάλο ρίσκο για τον ιδιοκτήτη. Προσπαθείς να αποκτήσεις θαμώνες, ανθρώπους που θα έρχονται και θα ξανάρχονται γιατί τους προσφέρεις κάτι ξεχωριστό. Αν θέλεις εξαιρετικό φαγητό, θα προσλάβεις έναν εξαιρετικό σεφ. Αν θέλεις ένα εντυπωσιακό ντεκόρ, θα προσλάβεις έναν καλό διακοσμητή. Και περιμένεις (απαιτείς) αυτοί οι επαγγελματίες να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν σε σχέση με αυτό που τους προσέλαβες να κάνουν. Το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και με τη μπάντα. Προσλαμβάνεις μια καταπληκτική ορχήστρα και περιμένεις (απαιτείς) να παίξει εξαιρετικά. Εκεί θα έπρεπε να εξαντλούνται οι απαιτήσεις σου από τη μπάντα. Η μουσική είναι άλλο ένα προϊόν που προσφέρει ο χώρος, όχι πολύ διαφορετικό από το φαγητό ή τα ποτά. 


Όταν ένας χώρος ανοίγει τις πόρτες του, η διαχείριση και η διαφήμιση πρέπει να γίνουν από τον ίδιο το χώρο. Ο ιδιοκτήτης δε μπορεί να περιμένει οι άνθρωποι απλά να αρχίσουν να συρρέουν. Αυτό πρέπει να γίνει με επαγγελματικό τρόπο. Θέλετε στ' αλήθεια να αφήσετε κάτι τόσο σημαντικό στα χέρια ενός μουσικού;

Εδώ είναι που καλείται να αναλάβει ο ιδιοκτήτης του χώρου. Διακυβεύεται η δική του επιτυχία ή αποτυχία, όχι του μουσικού. Ο μουσικός απλά θα μετακινήσει την παρουσίασή του σε έναν άλλο χώρο την επόμενη φορά.

Έχουμε παίξει βράδυ Σαββάτου σε μέρη όπου, για οποιονδήποτε λόγο, πολλοί λίγοι άνθρωποι πέρασαν την πόρτα. Ο ιδιοκτήτης του χώρου θύμωσε μαζί μας και ρωτούσε πού είναι ο κόσμος. Τι εννοείς πού είναι ο κόσμος;;; Είναι Σάββατο βράδυ και ο χώρος σου είναι άδειος. Δε σε απασχολεί αυτό; Τι θα κάνεις γι' αυτό; Συνήθως η αντιμετώπισή τους είναι να βρουν μια άλλη μπάντα με μεγαλύτερο δικό της κοινό. Αυτό σημαίνει οτι η επαγγελματικές ορχήστρες παραγκωνίζονται για χάρη αυτού που θα φέρει περισσότερο κόσμο. Είναι, όμως, λογικό οτι οι μπάντες που αποτελούνται από επαγγελματίες θα δυσκολευτούν περισσότερο να χρησιμοποιήσουν το χαρτί “φίλοι και οικογένεια” γιατί.... είναι επαγγελματίες! Παίζουν κάθε βράδυ!

Συν ότι οι ιδιοκτήτες δεν καταλαβαίνουν ένα πολύ απλό γεγονός: Μ' αυτόν τον τρόπο δουλειάς, ο κόσμος ακολουθεί το συγκρότημα, όχι το χώρο. Το επόμενο βράδυ, ο ιδιοκτήτης θα πρέπει να ξεκινήσει από την αρχή να προσελκύει κόσμο. Και οι άνθρωποι που είχαν επισκεφτεί το χώρο δεν έρχονται πάλι, γιατί δε βρίσκουν το συγκρότημα που είχαν ακούσει και τους άρεσε, αντίθετα μπορεί να βρεθούν να ακούν ένα μέτριο ή κακό σχήμα, το οποίο όμως για κάποιο λόγο έχει κόσμο.


Ο στόχος θα έπρεπε να είναι να αποκτήσει θαμώνες ο ίδιος ο χώρος. Να πείσεις τους ανθρώπους να σε εμπιστευτούν ότι θα έχεις καλή μουσική όποτε και να έρθουν. Αντίθετα, οι ιδιοκτήτες ανταλλάσσουν την αξιοπιστία του χώρου με μια “αρπαχτή” που θα αποφέρει κέρδος. Αν ρωτούσατε τους ιδιοκτήτες: σε ποιο κοινό στοχεύετε δημογραφικά; Αμφιβάλλω αν θα έλεγαν “στους φίλους και τους συγγενείς των συγκροτημάτων”. Παρόλα αυτά, λειτουργούν σαν αυτός ακριβώς να είναι ο στόχος...

Θα ζητούσε κανείς ποτέ από ένα σεφ να φέρνει τους συγγενείς και τους φίλους του να τρώνε στο εστιατόριο που δουλεύει κάθε βράδυ; Ή στους ανθρώπους που δουλεύουν στο σέρβις, στη λάντζα, στην υποδοχή; Είναι εμφανές ότι άμα εξετάσει κανείς τα επιχειρήματα αυτά από αυτή τη σκοπιά φαίνεται πόσο ανόητα είναι.

Οπότε, τι προτείνει ο Dave;

Αρχίστε την αντεπίθεση με ήρεμα, λογικά επιχειρήματα. Εξηγεί: “Έχω αρχίσει να διαφωνώ με τους ιδιοκτήτες των χώρων σχετικά με το θέμα αυτό. Ξεκίνησε όταν κάναμε μια καταπληκτική εμφάνιση – από μουσικής πλευράς- σε ένα μπαρ στο Λος Άντζελες. Το κοινό ήταν περίπου 50 άτομα, αριθμός ο οποίος ήταν μια χαρά, καθώς ο χώρος ήταν μικρός. Στο τέλος της βραδιάς, πήγα να πληρωθώ, ελπίζοντας να κάνω μια συμφωνία για μια ακόμα βραδιά. Ο ιδιοκτήτης του μπαρ ήταν θυμωμένος. “Πού είναι ο κόσμος σου;” ρωτούσε. “Έφερα όλους αυτούς τους ανθρώπους. Είχαμε λίγο χρόνο να το προετοιμάσουμε και αυτοί είναι που μπόρεσαν να έρθουν”. Εγώ τόνισα το γεγονός ότι όλοι παρέμειναν στο μπαρ και άκουσαν μουσική για δύο ώρες, αφού είχε τελειώσει το λάιβ. Αυτό σημαίνει δύο παραπάνω ώρες κατανάλωσης καθώς, αν δεν ήμασταν εμείς, θα είχες έναν άδειο χώρο στον οποίο δε συμβαίνει τίποτα.” Δε μπορούσε να ξεπεράσει το ότι δε μπήκαμε στο χώρο με ένα μάτσο θαυμαστές. Δεν του έφτανε που εξαιτίας μας είχε στο μπαρ κόσμο που ξόδευε χρήματα. Ακριβώς τη στιγμή που είχαμε αυτή τη συζήτηση, μια ομάδα κόσμου μας διέκοψε και ρώτησε: “Ρε παιδιά, παίζετε καταπληκτικά, πότε ξαναπαίζετε εδώ;” Ο ιδιοκτήτης απάντησε: “Δε θα ξαναπαίξουν. Δεν έφεραν άνθρωπο.”

Πήγα στο σπίτι εκείνο το βράδυ τρελαμένος και του έστειλα ένα e- mail. Του έγραφα μέσες άκρες αυτά που διαβάζετε εδώ και για ποιους λόγους ο τρόπος δουλειάς του ήταν δυσλειτουργικός. Μετά από πολύ βρίσιμο κι από τις δύο πλευρές, γιατί υποψιάζομαι ότι ποτέ, κανένας μουσικός δεν του είχε μιλήσει σαν ίσος επαγγελματίας, τελικά παραδέχτηκε ότι αυτό που έλεγα έβγαζε νόημα. Δυστυχώς, αυτός έχει συνεργαστεί με συγκροτήματα που υποκύπτουν σε αυτές τις παράλογες απαιτήσεις, πρόθυμα να κάνουν οτιδήποτε για να κλείσουν την εμφάνιση. Έχουν περάσει δυο χρόνια από αυτή τη συζήτηση. Πήρα τηλέφωνο στο μπαρ και το νούμερο δεν υπάρχει.

[Σημείωση του εκδότη από όπου πήραμε το άρθρο:

Οι περισσότεροι κυνηγοί κεφαλών, ιδιοκτήτες χώρων, μάνατζερ και παραγωγοί δεν μοιάζουν με αυτούς που περιγράφει το κείμενο. Τις περισσότερες φορές είναι καλύτερο να τους βλέπουμε σα συνεταίρους ή συμμάχους που στοχεύουν κι αυτοί στην επιτυχία της εμφάνισης. Συμπεριφερθείτε σε αυτούς τους επαγγελματίες με αξιοπρέπεια και σεβασμό. Αν σας δώσουν αφορμή για συζήτηση παραμείνετε ήρεμοι, δηλώστε ξεκάθαρα τι πιστεύετε και να είστε έτοιμοι να αποχωρήσετε! Μπορεί να επιλέξετε να μη χτυπήσετε αυτήν την πόρτα ξανά. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να την κάψετε!]

Διαβάστε περισσότερα »

Φρικαντέλα - Μια ιστορία φρίκης!

Φρικαντέλα - Μια ιστορία φρίκης!

Ήταν ένα βροχερό βράδυ του 2006 (σίγουρα βροχερό, γιατί η ιστορία μας ξεκινά στα Γιάννενα!), όταν η μάγισσα Φρικαντέλα μπήκε να στεγνώσει το κοκκαλάκι της που είχε πανιάσει από την υγρασία σε ένα ύποπτο μπαρ, σε μια κακόφημη στοά...

Το μπαρ είχε μια απαίσια, καλοκουρδισμένη ορχήστρα, που έπαιζε χαρούμενα, μελωδικά τραγούδια και η Φρικαντέλα (ως γνήσια φρικτή μάγισσα που απεχθάνεται οτιδήποτε καλό και γλυκό) βούλωσε τα αυτιά της και καταράστηκε τους μουσικούς να μη βρίσκουν ησυχία με τα συμπαθητικά τραγούδια, αλλά να τους τρώει ο πισινός τους από ευχαρίστηση στο άκουσμα κάθε “άρρωστου” ακόρντου...

Τα χρόνια πέρασαν και οι δυο μουσικοί (ο Γιάννης Μπουντέκας και η Χρυσούλα Κεχαγιόγλου) αναγκάστηκαν να γυρίσουν στην Αθήνα, γιατί καταργήθηκε η φοιτητική σύνταξη! Θέλησαν να παίζουν μαζί και βρήκαν έναν κάπελα πρόθυμο να φιλοξενήσει τους καταραμένους μουσικούς, ανυποψίαστος ότι αυτοί οι δυο έξυναν κάθε τόσο τον πισινό τους...

Σα να μην έφτανε η κακοτυχία που κρεμόταν σα μαύρο σύννεφο πάνω από τα κεφάλια τους, με μοιραίο τρόπο (που ανατριχιάζω όταν τον σκέφτομαι κι αδυνατώ να σας τον διηγηθώ!), η Χρυσούλα γνώρισε κι ένα βιολιστή, το Μιχάλη Καταχανά, που ήταν ήσυχος και λάτρευε τη γλυκιά, συμπαθητική μουσική. Αυτός ο άτυχος νέος δέχτηκε να παίζει μαζί τους στο καπηλειό...

   
  Ένα βράδυ που η Φρικαντέλα ανανέωνε τους όρκους κακοτυχίας που είχε μοιράσει, άκουσε τους τρεις τροβαδούρους να παίζουν ένα γλυκό, ήσυχο τραγουδάκι. Με την ευφράδεια που τη διακρίνει, είπε: “Γκρρρρρρρρ” και τους καταράστηκε να μεγαλώσει το βάσανό τους και, με την ευκαιρία, άπλωσε και το βρώμικο νύχι του δείκτη της προς τα σύννεφα και κατέστρεψε την καλοκαιρία για να της φτιάξει λίγο η διάθεση! Η κακοκαιρία, όμως, έφερε τους διαβάτες στο καπηλειό, για να ζεσταθούν και να φάνε φαγάκι ζεστό. Έτσι, οι μουσικοί μας “...πίνανε γλυκό κρασί, ψωμάκι σιταρένιο...”, ανυποψίαστοι για τη μαύρη κατάρα που τους είχε χτυπήσει. 

  

Αργότερα, ο Μιχάλης γνώρισε κι έναν ατάλαντο, μικρό και άβγαλτο κρουστό, το Γιάννη Δεσποτάκη, που τα ανάποδα γρανάζια της τύχης του τον παρέσυραν να μπει κι αυτός στο συγκρότημα...

Είναι αιώνες πια, που το Μιχάλη τον τρώει τόσο πολύ ο πισινός του απ' τη συμπαθητική μουσική, που κινδυνεύει η σωματική υγεία των καθισμάτων που τον φιλοξενούν.

Ο Γιάννης επιμένει να παίζει την κιθάρα με κοντάρια δεμένα με αλογότριχες και να καταστρέφει ανυποψίαστα παραδοσιακά τραγούδια.

Ο άλλος Γιάννης, βγάζει συνέχεια ήχους σαν αυτούς που κάνει το νύχι της Φρικαντέλας όταν ξύνεται σε μαυροπίνακα, και συχνά- πυκνά πνίγεται και βγάζει βαθείς ανατριχιαστικούς ήχους που βγάζουν οι Μογγόλοι στις στέπες.

Τη χειρότερη τύχη απ' όλους, όμως, την έχει η Χρυσούλα, την οποία η μάγισσα Φρικαντέλα καταράστηκε να μην παίζει πια σε καπηλειά με καλοκάγαθους, γελαστούς μαγαζάτορες που επιθυμούν να ακούν μόνο τα φυσιολογικά τραγούδια που αρέσουν σε όλον τον φυσιολογικό κόσμο...

Από τότε, σύμφωνα με τους θρύλους, το καταραμένο συγκρότημα περιπλανιέται ανήσυχο και παραπλανά διάφορους αθώους ακροατές στην Αθήνα, την επαρχία της Ελλάδας, αλλά και – σε σκοτεινές εποχές, όπως αυτές που ζούμε- απειλεί να εξαπλωθεί στον κόσμο ολόκληρο.... 


photos by maria koykoy 

Διαβάστε περισσότερα »