Τις προάλλες κάποια γυναίκα που είναι ιδιοκτήτρια ενός wine bar είπε ότι της αρέσει πάρα πολύ η μουσική μας και θα της άρεσε να παίξουμε στο χώρο της. Μου είπε ότι πληρώνει 75 δολάρια για τα τρία άτομα. 75 δολάρια κανονικά είναι λίγα λεφτά για ένα άτομο, πόσο μάλλον για όλη τη μπάντα. Αστειευόταν, έτσι; Ε, λοιπόν, όχι, μιλούσε σοβαρά. Αλλά δεν τελειώνει εδώ το θέμα. Μας πληροφόρησε ότι προκειμένου να παίξουμε ήμασταν υποχρεωμένοι να φέρουμε το λιγότερο 25 άτομα. Δεν προσέφερε καν παραπάνω λεφτά, αν όντως φέρναμε 25 άτομα. Θα γελούσα, αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά που κάποιος ιδιοκτήτης κλαμπ (μουσικής σκηνής θα ήταν πιο ακριβές για τα ελληνικά δεδομένα, ή απλά, μαγαζί!) μου έκανε αυτήν την πρόταση. Αλλά υπάρχουν στ' αλήθεια μουσικοί που το κάνουν αυτό; Ναι. Είναι τόσο απεγνωσμένοι που θα έκαναν τα πάντα για να παίξουν.
Αλλά ας σκεφτούμε αυτό το σενάριο για ένα δευτερόλεπτο και ας το αντιστρέψουμε λίγο. Σκεφτείτε να έλεγα στην ιδιοκτήτρια του χώρου ότι έχω μια εξαιρετική μπάντα και θα παίξουμε στο σπίτι μου. Χρειάζομαι κάποιον να παρέχει και να σερβίρει το κρασί όσο παίζουμε. Θα της έλεγα: “Δε μπορώ να πληρώσω πολλά, μόνο 75 δολάρια και πρέπει να φέρεις τουλάχιστον 25 άτομα που είναι πρόθυμα να πληρώσουν 10 δολάρια είσοδο.” Δε θα με κοίταζε σα να είμαι τρελός; “Γιατί να το κάνω αυτό;” θα με ρώταγε. Θα απαντούσα, “γιατί είναι σημαντική διαφήμιση για σένα και το wine bar σου. Οι άνθρωποι θα έβλεπαν πόσο καλά σερβίρεις το κρασί και πόσο καλό κρασί έχεις. Οπότε, θα έρχονταν κάποια στιγμή στο χώρο σου.” “Ναι, αλλά έφερα όλον τον κόσμο εγώ, τους γνωρίζω ήδη”, θα μου απαντούσε. Τότε, ίσως θα μπορούσες να φτιάξεις κάποια επαγγελματικά διαφημιστικά, να τα μοιράσεις και να πείσεις ανθρώπους που δεν σου είναι γνωστοί να έρθουν. “Μα μου δίνεις μόνο 75 δολάρια, πώς θα έχω τα χρήματα να βγάλω και διαφημιστικά;”
Βλέπετε πόσο παράλογο ακούγεται αυτό, αλλά οι μουσικοί το κάνουν όλη την ώρα! Αν δεν το έκαναν, οι ιδιοκτήτες δε θα σκέφτονταν καν να μας το προτείνουν. Οπότε, αυτή η συμφωνία είναι καταπληκτική από τη μεριά των ιδιοκτητών, έτσι δεν είναι; Κερδίζουν μια μπάντα και πελάτες για αυτή τη νύχτα, και είναι υποχρεωμένοι να πληρώσουν ελάχιστα ή καθόλου. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν, όμως, είναι ότι αυτό ΔΕΝ είναι προς το συμφέρον τους. Το να διαχειρίζεσαι ένα εστιατόριο, ένα club, ένα bar, είναι στ' αλήθεια δύσκολο. Υπάρχει μεγάλο ρίσκο για τον ιδιοκτήτη. Προσπαθείς να αποκτήσεις θαμώνες, ανθρώπους που θα έρχονται και θα ξανάρχονται γιατί τους προσφέρεις κάτι ξεχωριστό. Αν θέλεις εξαιρετικό φαγητό, θα προσλάβεις έναν εξαιρετικό σεφ. Αν θέλεις ένα εντυπωσιακό ντεκόρ, θα προσλάβεις έναν καλό διακοσμητή. Και περιμένεις (απαιτείς) αυτοί οι επαγγελματίες να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν σε σχέση με αυτό που τους προσέλαβες να κάνουν. Το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και με τη μπάντα. Προσλαμβάνεις μια καταπληκτική ορχήστρα και περιμένεις (απαιτείς) να παίξει εξαιρετικά. Εκεί θα έπρεπε να εξαντλούνται οι απαιτήσεις σου από τη μπάντα. Η μουσική είναι άλλο ένα προϊόν που προσφέρει ο χώρος, όχι πολύ διαφορετικό από το φαγητό ή τα ποτά.
Όταν ένας χώρος ανοίγει τις πόρτες του, η διαχείριση και η διαφήμιση πρέπει να γίνουν από τον ίδιο το χώρο. Ο ιδιοκτήτης δε μπορεί να περιμένει οι άνθρωποι απλά να αρχίσουν να συρρέουν. Αυτό πρέπει να γίνει με επαγγελματικό τρόπο. Θέλετε στ' αλήθεια να αφήσετε κάτι τόσο σημαντικό στα χέρια ενός μουσικού;
Εδώ είναι που καλείται να αναλάβει ο ιδιοκτήτης του χώρου. Διακυβεύεται η δική του επιτυχία ή αποτυχία, όχι του μουσικού. Ο μουσικός απλά θα μετακινήσει την παρουσίασή του σε έναν άλλο χώρο την επόμενη φορά.
Έχουμε παίξει βράδυ Σαββάτου σε μέρη όπου, για οποιονδήποτε λόγο, πολλοί λίγοι άνθρωποι πέρασαν την πόρτα. Ο ιδιοκτήτης του χώρου θύμωσε μαζί μας και ρωτούσε πού είναι ο κόσμος. Τι εννοείς πού είναι ο κόσμος;;; Είναι Σάββατο βράδυ και ο χώρος σου είναι άδειος. Δε σε απασχολεί αυτό; Τι θα κάνεις γι' αυτό; Συνήθως η αντιμετώπισή τους είναι να βρουν μια άλλη μπάντα με μεγαλύτερο δικό της κοινό. Αυτό σημαίνει οτι η επαγγελματικές ορχήστρες παραγκωνίζονται για χάρη αυτού που θα φέρει περισσότερο κόσμο. Είναι, όμως, λογικό οτι οι μπάντες που αποτελούνται από επαγγελματίες θα δυσκολευτούν περισσότερο να χρησιμοποιήσουν το χαρτί “φίλοι και οικογένεια” γιατί.... είναι επαγγελματίες! Παίζουν κάθε βράδυ!
Συν ότι οι ιδιοκτήτες δεν καταλαβαίνουν ένα πολύ απλό γεγονός: Μ' αυτόν τον τρόπο δουλειάς, ο κόσμος ακολουθεί το συγκρότημα, όχι το χώρο. Το επόμενο βράδυ, ο ιδιοκτήτης θα πρέπει να ξεκινήσει από την αρχή να προσελκύει κόσμο. Και οι άνθρωποι που είχαν επισκεφτεί το χώρο δεν έρχονται πάλι, γιατί δε βρίσκουν το συγκρότημα που είχαν ακούσει και τους άρεσε, αντίθετα μπορεί να βρεθούν να ακούν ένα μέτριο ή κακό σχήμα, το οποίο όμως για κάποιο λόγο έχει κόσμο.
Ο στόχος θα έπρεπε να είναι να αποκτήσει θαμώνες ο ίδιος ο χώρος. Να πείσεις τους ανθρώπους να σε εμπιστευτούν ότι θα έχεις καλή μουσική όποτε και να έρθουν. Αντίθετα, οι ιδιοκτήτες ανταλλάσσουν την αξιοπιστία του χώρου με μια “αρπαχτή” που θα αποφέρει κέρδος. Αν ρωτούσατε τους ιδιοκτήτες: σε ποιο κοινό στοχεύετε δημογραφικά; Αμφιβάλλω αν θα έλεγαν “στους φίλους και τους συγγενείς των συγκροτημάτων”. Παρόλα αυτά, λειτουργούν σαν αυτός ακριβώς να είναι ο στόχος...
Θα ζητούσε κανείς ποτέ από ένα σεφ να φέρνει τους συγγενείς και τους φίλους του να τρώνε στο εστιατόριο που δουλεύει κάθε βράδυ; Ή στους ανθρώπους που δουλεύουν στο σέρβις, στη λάντζα, στην υποδοχή; Είναι εμφανές ότι άμα εξετάσει κανείς τα επιχειρήματα αυτά από αυτή τη σκοπιά φαίνεται πόσο ανόητα είναι.
Οπότε, τι προτείνει ο Dave;
Αρχίστε την αντεπίθεση με ήρεμα, λογικά επιχειρήματα. Εξηγεί: “Έχω αρχίσει να διαφωνώ με τους ιδιοκτήτες των χώρων σχετικά με το θέμα αυτό. Ξεκίνησε όταν κάναμε μια καταπληκτική εμφάνιση – από μουσικής πλευράς- σε ένα μπαρ στο Λος Άντζελες. Το κοινό ήταν περίπου 50 άτομα, αριθμός ο οποίος ήταν μια χαρά, καθώς ο χώρος ήταν μικρός. Στο τέλος της βραδιάς, πήγα να πληρωθώ, ελπίζοντας να κάνω μια συμφωνία για μια ακόμα βραδιά. Ο ιδιοκτήτης του μπαρ ήταν θυμωμένος. “Πού είναι ο κόσμος σου;” ρωτούσε. “Έφερα όλους αυτούς τους ανθρώπους. Είχαμε λίγο χρόνο να το προετοιμάσουμε και αυτοί είναι που μπόρεσαν να έρθουν”. Εγώ τόνισα το γεγονός ότι όλοι παρέμειναν στο μπαρ και άκουσαν μουσική για δύο ώρες, αφού είχε τελειώσει το λάιβ. Αυτό σημαίνει δύο παραπάνω ώρες κατανάλωσης καθώς, αν δεν ήμασταν εμείς, θα είχες έναν άδειο χώρο στον οποίο δε συμβαίνει τίποτα.” Δε μπορούσε να ξεπεράσει το ότι δε μπήκαμε στο χώρο με ένα μάτσο θαυμαστές. Δεν του έφτανε που εξαιτίας μας είχε στο μπαρ κόσμο που ξόδευε χρήματα. Ακριβώς τη στιγμή που είχαμε αυτή τη συζήτηση, μια ομάδα κόσμου μας διέκοψε και ρώτησε: “Ρε παιδιά, παίζετε καταπληκτικά, πότε ξαναπαίζετε εδώ;” Ο ιδιοκτήτης απάντησε: “Δε θα ξαναπαίξουν. Δεν έφεραν άνθρωπο.”
Πήγα στο σπίτι εκείνο το βράδυ τρελαμένος και του έστειλα ένα e- mail. Του έγραφα μέσες άκρες αυτά που διαβάζετε εδώ και για ποιους λόγους ο τρόπος δουλειάς του ήταν δυσλειτουργικός. Μετά από πολύ βρίσιμο κι από τις δύο πλευρές, γιατί υποψιάζομαι ότι ποτέ, κανένας μουσικός δεν του είχε μιλήσει σαν ίσος επαγγελματίας, τελικά παραδέχτηκε ότι αυτό που έλεγα έβγαζε νόημα. Δυστυχώς, αυτός έχει συνεργαστεί με συγκροτήματα που υποκύπτουν σε αυτές τις παράλογες απαιτήσεις, πρόθυμα να κάνουν οτιδήποτε για να κλείσουν την εμφάνιση. Έχουν περάσει δυο χρόνια από αυτή τη συζήτηση. Πήρα τηλέφωνο στο μπαρ και το νούμερο δεν υπάρχει.
[Σημείωση του εκδότη από όπου πήραμε το άρθρο:Οι περισσότεροι κυνηγοί κεφαλών, ιδιοκτήτες χώρων, μάνατζερ και παραγωγοί δεν μοιάζουν με αυτούς που περιγράφει το κείμενο. Τις περισσότερες φορές είναι καλύτερο να τους βλέπουμε σα συνεταίρους ή συμμάχους που στοχεύουν κι αυτοί στην επιτυχία της εμφάνισης. Συμπεριφερθείτε σε αυτούς τους επαγγελματίες με αξιοπρέπεια και σεβασμό. Αν σας δώσουν αφορμή για συζήτηση παραμείνετε ήρεμοι, δηλώστε ξεκάθαρα τι πιστεύετε και να είστε έτοιμοι να αποχωρήσετε! Μπορεί να επιλέξετε να μη χτυπήσετε αυτήν την πόρτα ξανά. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να την κάψετε!]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου